"Maandag 11 april 6:00, Amsterdam – er is wederom geen ontkomen aan; de wekker gaat. Eenmaal snoozend sta ik op en stap nog halfslapend onder de douche. Op wonderbaarlijke wijze lijkt de tijd zich ’s ochtends altijd sneller te verstrijken en lukt het me dan nog net om met een banaan in de hand op de fiets te springen. Benieuwd wat deze dag weer brengt.
Eenmaal aangekomen en omgekleed – witte jas met hierin stethoscoop in de ene zak en notitieboekje in de andere - staat allereerst de overdracht met alle chirurgen en arts-assistenten op het programma. Zouden er nieuwe opnames zijn? En welke OK’s staan er vandaag op de planning? Stiekem hoop ik zelf een OK te kunnen bijwonen en misschien mag ik wel steriel staan. Dan sta je eerste rang en kun je – mits je de soms lastige en vaak anatomisch gerelateerde vragen weet te beantwoorden – een goede indruk achterlaten.
Een anesthesioloog, chirurg, vaak nog een chirurg in opleiding, anesthesiemedewerkers, OK-assistentes, ze zijn er allemaal op OK. Als coassistent werd mij eens verteld om ter voorbereiding voorafgaand aan de operatie rustig in een hoek op een kruk te gaan zitten om niemand in de weg te lopen. Als coassistent loop je al snel in de weg, niet allerminst om het aspect dat je nooit essentieel bent. In de veronderstelling dat het net zo essentieel is om ervan te leren omdat er ooit een moment zal zijn dat ik die essentiële rol wel zal gaan vervullen, besloot ik me toch te mengen in het gezelschap. Wie met zijn hoofd boven het maaiveld uitsteekt, ziet nog eens wat.
En dat is een understatement. Op het letterlijk en figuurlijk scherpst van de snede realiseer ik me dat het bijzonder moet zijn dat ik hier ben. De eerste incisie wordt gezet en de anatomie uit de Sobotta (anatomisch boek) ontvouwt zich laag na laag steeds dichter naar de oppervlakte. Na een aantal uren voelen de benen wat stijf, maar de adrenaline doet haar werk. Wat een goede uitvinding op de OK is, is dat ieder een sticker met naam op zijn of haar voorhoofd draagt. Dat is belangrijk in stressvolle situaties maar voelt ook persoonlijk. ‘Cindy, houd jij deze klem even goed vast.’ Ineens voelt het alsof ik een beetje meedoe. Na de operatie mag ik de wond hechten. Met een ietwat trillend handje en een nog onwennige techniek zijn de eerste steken gezet.
Fietsend naar huis laat ik de indrukken bezinken. De verwondering van de eerste keer. En ondanks dat ik hier wel een tijdje op kan teren, morgen weer alweer een nieuwe dag."
Welke eerste ervaringen heb jij opgedaan op de operatiekamer? Deel het met ons onderaan deze blog!
