Deze keer een gastblog van Doktersassistente Eveline op ons platform. Eveline schrijft over de veranderingen die zij in de afgelopen 20 jaar als doktersassistente heeft meegemaakt. Onder andere door digitalisering, maar ook verandering van taken en de mentaliteit van patienten. Lees snel haar hele blog! 

Heb je dat ook weleens, dat je soms je leven een beetje herbeleeft? Het gebeurt mij de laatste tijd steeds vaker. Misschien zegt het iets over mijn leeftijd, ik ga tenslotte al naar de 40 😉

Maar misschien komt het ook wel gewoon doordat er de laatste tijd veel aan me gevraagd is: ‘Wat ís er dan veranderd in je werk?’ 

Als ik terugdenk vergeet ik het liefst mijn stage bij een huisartsenpraktijk– de mensen die mij langer volgen kennen het verhaal. Kort gezegd: leuke praktijk, niet zo’n leuke stagebegeleidster. Eerlijk is eerlijk, de praktijk zelf was wel leuk en voor die tijd aardig modern. Dat dat ook heel anders kon merkte ik na mijn diplomering. Om ervaring op te doen en om te ontdekken wat nu bij mij paste werd ik invaller bij verschillende praktijken. Ik herinner me nog goed een solopraktijk die een tikkie stil was blijven staan – al die moderne dingen waren nergens goed voor, zo vond de huisarts. De enige concessie die hij had gedaan was overstappen van groene kaarten naar een digitaal systeem. Alle brieven kwamen op papier binnen. De huisarts las deze en markeerde de belangrijkste informatie, die ik dan weer handmatig in het dossier invoerde van de patiënt. Een telefooncentrale? Welnee! Een gewone telefoon waar ik 1 lijn op kon aannemen was voldoende. De spoedlijn kwam op een mobiele telefoon binnen.

Na een klein jaartje rondzwerven kwam ik in het gezondheidscentrum terecht waar ik nog steeds werk. Mijn taken waren vooral het aannemen van de telefoon en afspraken te maken. Tijdens mijn opleiding leerde ik al wel een vorm van triage, maar eerlijk gezegd stelde dat, met de kennis van nu, eigenlijk niets voor. Op mijn eigen spreekuurtje kreeg ik vooral bloeddrukmetingen en injecties, soms deden we een allergietest, maar eigenlijk bleef het daar wel bij.

Als ik antwoord moet geven op de vraag wat er nu veranderd is in mijn werk dan heb ik het vaak vooral over de digitale mogelijkheden die er nu zijn.

• Herhaalrecepten kan iedereen met een DigiD aanvragen via internet – niet meer in de wachtrij aan de telefoon of niet meer het inspreken van een recept op een bandje.
• Econsulten komen vaak in de plaats van telefonische consulten of zelfs handgeschreven brieven.
• Specialistenbrieven en uitslagen komen praktisch allemaal digitaal binnen en worden met een paar muisklikken gekoppeld aan de juiste patiënt en het onderwerp waar het over gaat.
• Foto’s op videobellen ondersteunen ons in telefoongesprekken en patiënten hoeven vaak niet eens meer langs te komen omdat we ze op afstand kunnen helpen.

Maar het blijft niet bij de digitale ontwikkelingen. Door de jaren heen veranderde ook mijn werkpakket. Triage werd steeds belangrijker en daarmee werd er meer medische kennis gevraagd. Daarnaast kreeg ik de mogelijkheid om me op te laten leiden tot Spreekuur Ondersteuner Huisarts. Voor een heel aantal klachten doe ik nu zelfstandig spreekuur. En dat is niet zomaar, niet alleen omdat het leuker is voor de doktersassistente, maar ook vooral om de huisartsen steeds meer overlopen. Veel zorg die voorheen door specialisten werd gedaan wordt nu door huisartsen gedaan en daarbij is er veel complexe zorg. De wachtlijsten in bijvoorbeeld de GGZ gingen van weken naar maanden naar jaren, en wie is er verantwoordelijk in de tussentijd? Juist, de huisarts.  En dan heb ik het nog niet eens over de medicijntekorten gehad die zonder overdrijven enkele uren per dag in beslag nemen. De ruimte die ik had om gesprekjes met patiënten te voeren en net dat beetje verschil te maken is er eigenlijk niet meer. Er zijn dagen met 150 telefoontjes per assistente en dan zie ik ook nog zeker 10 patiënten op mijn spreekuur.

Maar wat ik denk ik het moeilijkste vind is de veranderde mentaliteit. Ik heb er al vaak over geschreven en ik wil dit ook geen klaagzang maken. Toch móet ik het benoemen. De verwachtingen en eisen nemen toe, de mogelijkheden nemen af door tijd- en personeelsgebrek. Als doktersassistente en triagist zit ik daar vaak tussenin, ook omdat veel mensen nog over een doktersassistente denken als een telefoniste, een baliemedewerker en ik denk dat uit bovenstaand relaas wel duidelijk is dat dát niet meer zo is.

Misschien is de conclusie wel gewoon dat ons beroep is veranderd van hulpje van de huisarts naar zorgprofessional. Hoe mooi zou het zijn als iedereen dat zou zien? En vooral: hoe mooi zou het zijn als we weer konden doen waar we goed in zijn zonder alle regeldruk en administratieve rompslomp? 

Wat is jouw ervaring als doktersassistent? Reageer direct hieronder op het bericht!