De oude man stapt onaangekondigd de huisartspraktijk binnen. ‘Het gaat helemaal niet goed’, zegt hij met een treurige blik tegen de #doktersassistente. ‘Wat voor zin heeft het leven zo nog? Ik denk dat ik straks naar het spoor loop om er een einde aan te maken.’
De assistente kent de man. Een paar keer per maand stapt hij binnen met een soortgelijk verhaal. De eerste keer schrok ze zich rot van de suïcide dreiging, en heeft ze de huisarts direct uit het spreekuur getrokken. Inmiddels weet ze wat de onderliggende zorgvraag is: begrip, een kop koffie en een opbeurend gesprek.
Ze schenkt een dampende mok in en vertelt de man hoe blij ze wordt van de aanstaande lente.
‘Gisteren was het toch zulk lekker weer. Ik ben meteen in de tuin aan de slag gegaan en dan kan ik toch zo genieten van alle knoppen die ik zie. Nog een paar weken, dan staat alles weer in bloei.’
De man knikt en leeft zichtbaar op van de positieve energie. Hij zwaait nog even als hij even later de deur achter zich dichttrekt, op weg naar de Dirk van de Broek.
We hebben het vaak over het belang van een vaste huisarts, maar een vaste doktersassistente is wel net zo belangrijk voor de kwaliteit en continuïteit van zorg. Stel dat er een onbekende zzp’er achter de balie had gezeten? Zonder de patiënt en zijn verhaal te kennen had ze wellicht groot alarm geslagen. Het spreekuur in de soep, de crisisdienst erbij, het had zomaar gekund. Maar omdat de assistente én de oude man elkaar wél kennen verliep de situatie naar ieders tevredenheid, zonder kostbare en ontregelende toeters en bellen.
Vandaag is het nationale #dagvandedoktersassistente. Er zal taart zijn, en bloemen. Op honderden locaties zullen de complimenten niet van de lucht zijn. Ik wil niks afdoen aan de oprechtheid van die waardering. Maar waar doktersassistenten écht iets aan hebben is een volwaardige, gelijkwaardige plek in het team.
Gelukkig is dat op veel plekken al zo. Ik ken tal van assistenten die het volledige vertrouwen van huisartsen hebben. Die opleidingen krijgen aangeboden, en zodoende steeds meer verantwoordelijkheden op zich nemen. Die zelf spreekuren doen en organisatorisch de praktijk dragen.
Dat zijn doorgaans óók de assistenten die blijven en een langdurige relatie aangaan met de patiëntenpopulatie. Net als de huisarts zijn zij het gezicht van de praktijk. Ik hoop dat huisartsen daarom niet alleen vandaag aandacht hebben voor hun assistenten, maar ook morgen en overmorgen. Geef vertrouwen, stimuleer groei en waardeer meer verantwoordelijkheid ook financieel. De kans dat je de komende tien jaar voor dezelfde assistente bloemen mag kopen maak je daarmee levensgroot.
p.s. Overweeg als praktijkteam op deze heugelijke dag ook eens om een leerwerkplek te worden. Stageplekken voor doktersassistenten in spe zijn namelijk schaars. En waar kunnen toekomstige collega’s het vak beter leren dan bij jou in de praktijk?
