In haar vorige blog Als coassistent op de OK schreef Cindy over haar ervaringen op de OK. Nu zijn we een jaar verder en loopt zij coschappen op de kinderafdeling:

De symbolische trein die zich de coschappen noemt rijdt vrolijk verder. Sinds een paar weken bevind ik mij onder de allerkleinsten; het vak van de kindergeneeskunde. En hoe klein sommigen van hen ook zijn, de problemen zijn dat allesbehalve.

Zo passeert het venijne ziektebeeld van de streptokokkeninfectie iedere overdracht weer de revue. Een akelig beest dat zich, sinds de pandemie, in grotere getalen lijkt te manifesteren onder kinderen. Op de afdeling ligt een meisje van drie jaar oud met deze streptokok en als gevolg daarvan infecties ongeveer overal waar je ze maar kunt bedenken. Onder andere ook in haar buik. 

In de ochtend – rond een uur of 8:30 – loop ik tijdens de vaste visiteronde mee met de arts-assistent. We gaan bij dit meisje langs om te kijken hoe het met haar buik gaat. “Mag ik even mee voelen?” Het lichamelijk onderzoek van het zogenaamde ‘abdomen’ is elke ochtend de standaard procedure, maar dit keer voelt het eerder als een noodzakelijk kwaad.

Mijn gevoel zegt dat ik gewoon naast haar zou willen zitten, om mee te voelen met haar situatie. Mijn handen zijn koud. Ik wrijf er stevig in om ze op te warmen, totdat ze mijn beide handen vastpakt en begint te blazen. “Kijk dan dokter, dit helpt!” Haar ouders zullen dit vast vaker bij haar hebben gedaan. Ik vind het bijzonder dat ze, ondanks haar situatie en jonge leeftijd, met mij meedenkt.

Ze kijkt me met grote ogen aan en er verschijnt een bescheiden glimlach. Zo kan ik toch nog even voelen.