Onze nieuwe blogger Mirjam Heij-Moerman uit regio Rotterdam heeft al heel veel jaren ervaring in de huisartsenzorg. Ze heeft al diverse functies uitgeoefend en is steeds weer door gaan leren. Toch gaat het allemaal niet vanzelf, waardoor ze andere keuzes heeft moeten maken. Zojuist heeft ze weer een opleiding afgerond.

"Waar moet ik beginnen….

Dat is het eerste wat in mij op komt… Ik begin maar gewoon bij de start van mijn werkzame leven. Ik was 18, bijna 19 en begon na de opleiding doktersassistent op de poli cardiologie. Daar bleek ik niet helemaal op mijn plaats. Als een broekie die net komt kijken, over het hoofd gezien worden door specialisten die je zien als iemand die alle dingen doet waar zij precies geen zin in hebben, als ze je uberhaupt al zien. Daar zag ik dus geen toekomst. Gelukkig had ik een mogelijkheid te switchen naar een ander specialisme, dermatologie. Daar heb ik met bijna 8 jaar met plezier gewerkt. 

Toen begon het te kriebelen…ambitie heet dat geloof ik…. een functie waarbij meer gevraagd werd om zelf na te denken, meer verantwoordelijkheid, dat leek mij wel wat. Ik heb rond gekeken in het ziekenhuis, maar verpleegkunde zag ik niet zitten en meer opties waren er eigenlijk niet. Dan maar buiten het ziekenhuis op zoek. 

Daar vond ik de opleiding praktijkondersteuner, totaal wat anders, maar in ieder geval een functie waarin je heel zelfstandig moet werken.

Zo gezegd zo gedaan. Tijdens de opleiding heb ik op 2 plekken tegelijk gewerkt, 2 dagen in het ziekenhuis en 2 dagen in een huisartsenpraktijk. Phoe, hoe kan de zorg op 2 plekken zo verschillend zijn. Ik moest na de opleiding echt een keuze maken, want deze 2 naast elkaar was geen doen.

Ik had niet voor niks een opleiding gedaan, dus aan de slag als praktijkondersteuner.

Mensen wat miste ik de poli de eerste jaren, de roering van het ziekenhuis, altijd collega’s om je heen, 1 blik en je weet wat iemand nodig heeft.

Hoe vaak ik wel niet op het punt gestaan heb de handdoek in de ring te gooien…. Alleen zittend in m’n werkkamer.

Gelukkig toch doorgezet en zo enorm veel ervaring op gedaan. Ervaring met de huisartsenzorg, ervaring met het omgaan van (zo veel verschillende) patiënten, die dus telkens terug komen bij je, en die je niet eenmalig even 10min. ziet….

En toen kwamen die kriebels na 12 jaar weer om de hoek (eigenlijk al eerder, maar ik heb ze genegeerd) wat was dat ook alweer? O ja, ambitie….

PA (Physician Assistant), dat zou mijn volgende stap zijn…. 

Ja en dan loop je tegen de grenzen van de zorg aan. De grenzen die er zijn als je niet de juiste papieren hebt, de grenzen die maken dat er niet gekeken wordt naar je ervaring maar naar je papiertje, de grens die (bij mij) BIG heet.

Want waar zijn je mogelijkheden als praktijkondersteuner als je doorgegroeid bent vanuit de functie doktersassistent…. Die zijn er dus niet. Ik heb zelfs er over gedacht om de MBO-V te doen om daarna weer meer mogelijkheden te hebben. Aangezien mijn ambitie daarna nog verder ligt, gaan we dat dus niet doen.

Doordat mijn collega praktijkondersteuner, die ook management teken deed, met pensioen ging, kreeg ik de mogelijkheid de opleiding Praktijkmanager te doen.

Hmm, zou dat iets voor mij zijn??? Ach, kan nooit kwaad. En wat blijkt…. Het past mij eigenlijk best goed. Ik vind het erg leuk om dingen goed te regelen, collega’s te motiveren, projecten op te pakken en de regelchick van de praktijk te zijn. 

Helaas werk ik in een kleine praktijk en zit er een maximum aan wat je als manager kan doen…. Dus mijn ambitie gaat mij waarschijnlijk weer ergens anders brengen….

Ben ik een uitzondering, of herkenbaar…!??